“Tito, Karađorđe i Draža: Kako su imena trojice braće iz BiH postala priča o identitetu, ironiji i snazi ličnog izbora”
Neobična imena, stvarne priče: Kada porodica istoriju pretvori u svakodnevicu
U vremenu kada roditelji sve češće biraju unikatna i simbolična imena za svoju decu, porodica Misimović iz Gradiške u Bosni i Hercegovini otišla je korak dalje. Njihova priča, iako na prvi pogled deluje kao duhovita anegdota, zapravo nosi duboke poruke o ličnim stavovima, odnosu prema istoriji i tome kako jedno ime može postati sredstvo izražavanja, ali i izazov.
Tri brata — Karađorđe, Tito i Draža — nose imena koja odmah asociraju na istorijske ličnosti sa prostora bivše Jugoslavije. Ova neobična kombinacija izazvala je široku pažnju javnosti, a Tito Misimović, rođen 1986. godine, danas je glavni glas ove nesvakidašnje porodične sage.
Kako je Tito postao… Tito?
Za razliku od pretpostavki da se radi o poštovanju prema Josipu Brozu Titu, odluka da se sin nazove tako bila je čin ironije i inata. Otac, Vitomir Misimović, povratnik iz Australije, nije bio pristalica komunizma — upravo suprotno. Ipak, upravo je iz političkog prkosa svom sinu dao ime Tito, dok je drugog sina nazvao Karađorđe (po osnivaču moderne Srbije), a najmlađeg Draža, po vojvodi Mihailoviću.
Zanimljivo je da je Tito kao dečak često bio zbunjen zbog svog imena, naročito kada je to bilo predmet zadirkivanja. Ali vremenom je prihvatio svoju posebnost i naučio da koristi ime kao prednost.
Kada ime postane predmet (ne)prijatnosti
Njegovo ime izaziva različite reakcije:
- Pozitivne: Bio je “pošteđen” saobraćajne kazne jer je policajcu njegovo ime bilo simpatično; jednom prilikom je zbog toga i službenica ostala duže da mu pomogne oko papirologije.
- Negativne: Neki ljudi, naročito u crkvenim krugovima, nisu mogli da prihvate to ime. Sveštenik je odbio da krsti njegovo dete, zahtevajući da se odrekne imena. U dogovoru sa kumom, u crkvene knjige je ipak upisan kao Tomislav.
Život danas: Tito u svakodnevici
Danas Tito živi u Glini, u Hrvatskoj, sa suprugom Zorom i njihovom decom. Radi kao varioc i vodi miran porodični život. Kaže da njegovo ime i dalje izaziva osmehe i podsmeh, ali da ga više ne doživljava lično.
Na poslu ga kolege često zovu po imenu koje izaziva nostalgiju, a među poznanicima je poznat kao duhovita i srdačna osoba. Planira čak da poseti Kumrovec – rodno mesto Josipa Broza – ne zbog političke simbolike, već iz poštovanja prema istoriji i radoznalosti koju to ime danas nosi.
Šta nas ova priča uči?
Ova zanimljiva porodična priča pruža više od puke zabave:
- Lični identitet je više od imena: Ime može izazvati osudu ili pažnju, ali osoba je ta koja daje značenje imenu.
- Porodica kao izraz vrednosti: Vitomirova odluka da imenuje sinove po istorijskim ličnostima nije bila slučajna – ona govori o njegovim vrednostima, ali i načinu na koji je želeo da izrazi stav kroz decu.
- Društvene reakcije često otkrivaju predrasude: Tito je nailazio na različite reakcije, što pokazuje koliko još uvek imena mogu biti predmet političkog i ideološkog opterećenja.
- Smeh i ironija kao oružje: Porodica Misimović koristila je humor kao način da preispita ozbiljne društvene teme – što je i danas snažno sredstvo komunikacije.
Zaključak: Imena kao ogledalo društva
U vremenu kada su simboli i istorija sveprisutni u svakodnevnim raspravama, priča o Titu, Karađorđu i Draži iz Gradiške podseća nas da identitet ne dolazi iz jednog imena, već iz načina na koji ga nosimo. Njihova imena možda potiču iz prošlosti, ali njihove ličnosti žive u sadašnjosti – sa duhom, humorom i hrabrošću da budu ono što jesu.
